Si Prinsipe Bantugan ay kapatid ni Haring Madali sa kaharian ng Bumbaran.  Ang prinsipe ay balita sa tapang at kakisigan, kaya't maraming dalaga ang naaakit sa kanya.  Dahil sa pangyayaring ito, si Haring Madali ay naiinggit sa kapatid.  Nag-utos siya na ipinagbabawal na makipag-usap ang sinuman kay Prinsipe Bantugan.  Ang sinumang mahuling makipag-usap sa prinsipe ay parurusahan.

Nakapagtataka kung bakit may pulang palong ang mga tandang.  Kapansin-pansin din na kapag pulang-pula ang palong ng tandang ay magilas na magilas ito.  Para bang binata na nagpapaibig sa mga dalaga.

Noon daw kauna-unahang panahon ay walang anumang bagay sa daigdig kundi langit at dagat lamang.  Ang bathala ng langit ay si Kaptan.  Ang bathala ng dagat ay si Magwayen. Si Kaptan ay may isang anak na lalake- si Lihangin.  Si Magwayen naman ay may isang anak na babae- si Lidagat.  Pinagpakasal ng dalawang bathala ang kanilang mga anak at sila’y nagkaanak naman ng apat na lalake- sina Likalibutan, Ladlaw, Libulan, at Lisuga.

Buhat nang mapatakbo ni Toniong Tandang si Tenoriong Talisain ay humanap na ng ibang libutan at madaling nakapamayagpag na muli ang Talisain. Ang mga Katyaw na leghorn doon ay madaling nasilaw sa balitang bilis at lakas ni Tenoriong Talisain.  At madali niyang naging kaibigan ang pinakamagandang sa mga banyagang manok na si Lolitang Leghorn. Isang araw ay galit na galit na umuwi si Denang Dumalaga.

Si Lalapindigowa-i (isang putakti) ay isang masipag na magsasaka.  May dalawa siyang asawa, sina Odang (hipon) at si Orak (itlog).  Tulad ng ibang Maranao, hindi lamang siya masipag na magsasaka kundi isang tapat na asawa.  Nagsusumikap siyang magtrabaho upang mapakain ang dalawa niyang asawa.

When the epic opens, Tulalang was seated on the banks of the Livehanen River, a small tributary of the Kulaman River, happily fashioning ornamental knee bands. He seemed to be concentrated on what he was doing, oblivious of the young women who were sitting by themselves, observing him and noting how different he was from other young men of his age, for he was "never irritated" and was "overly well behaved."

Many years ago old people said that plants and animals could talk. One day a little vine called Raguini came crying to a little bamboo, and said, Will you help me to stand, little bamboo? The little bamboo answered that he could help her, but he was very much ashamed of her because before, when he was young, he had very fine hairy dress; now he had none.  Besides he was growing tall and small.

Tuwaang, the hero, is introduced as a craftsman adept at making leglets, engraving finger rings, and moulding chains. He calls his sister who hurries out of her room with a box of betel chew; she walks daintily to her brother, sits at his right side, offers him betel chew, and hears what he has to say.

Pages