INA: Sa nangalilimping mga panauhin ako’y nagpupugay nang buong paggiliw; inihahandog kong taos sa damdamin itong balagtasang itatanghal namin.
|
|
Minsan, tinanong ko ang aking nanay kung bakit kulay kayumanggi ang kulay ng balat ko tulad ng balat nila ni tatay, ng mga kapatid ko at ng mga kalaro ko. Isang magandang kuwento ang kanyang isinagot sa tanong kong ito. Sinimulang niya ang kanyang kuwento sa paglikha ni Bathala ng iba't ibang bagay sa daigdig. |
|
Nang nilalang na ang lalaki, pinasiyahan ni Jupiter na gumawa ng babae upang ipadala sa daigdig. Tinawag niya ang mga diyos at diyosa upang siya’y tulungan at sila’y sumang-ayon. Binigyan ni Venus ng kagandahan ang babae; binigyan ni Apollo ng hilig sa musika; binigyan ni Minerba ng dunong at kakayahan sa paghabi, at binigyan ni Merkuryo, nang mapaiba naman sa karamihan ng kaunting pagka-usyoso. |
Noong unang panahon ay may isang matandang babae na naninirahan sa tabi ng ilog. Wala siyang ginagawa kundi ang maglinis ng kanyang bakuran at diligin ang kanyang mga pananim. Isang araw, may nanghingi ng kanyang ilang pananim. Ang matanda ay nagalit at pinalayas ang bata. Madamot ang matanda tuwing may pupunta sa kanyang tahanan upang humingi ng tulong, agad niyang pinalalayas ang mga ito. |
|
A turtle and a big lizard went to the field of Gotgotapa to steal ginger. When they got there the turtle told the lizard he must be very still, but when the lizard tasted the ginger, he exclaimed, The ginger of Gotgotapa is very good. Be still, said the turtle, but again the lizard shouted louder than before. Then the man heard and came out of his house to catch the robbers. |
Minsan nagtampo ang buwan sa araw at ito’y kanyang kinamuhian. Inggit ang dahilan ng lahat. Naiinggit siya sa araw, dahil ito’y mas sikat at hinahangaan ng mga tao kaysa sa kanya. Samantalang siya’y simbolo lamang ng malalagim na bagay. At kung minsan ay ginagawang palatandaan ng kabaliwan! |
|
Ayon sa matatanda, ang bathalang lumikha ng daigdig ay si Laor. Ayon sa paniwala ng marami ay matagal siyang namuhay na nag-iisa dito sa daigdig. Hindi nalaunan at siya ay nakaramdam ng pagkalungkot sa kanyang pag-iisa. Upang maiwasan ang ganitong pangyayari ay umisip siya ng isang magandang paraan. |
Ito’y magandang alamat ng paru-paro at bulaklak. Noong unang panahon sa daigdig o kaharian ng mga halaman ay malungkot ang mga bulaklak. Hindi katulad ng mga punong-kahoy na kasuyo ang hangin, ng ibang halaman na iniibig ng bubuyog, ng mga tao at mga hayop na may kanya-kanyang asawa o kasintahan, ang bulaklak ay nangungulila pagkat walang matatawag na kalaguyo. |