Isang lalaki ang naglalakbay pababang Jerusalem at patungong Jeriko. Mula sa kanyang kinatatayuan ay abot-tanaw pa rin niya ang huling bahay sa Jerusalem. Naabutan siya ng sikat ng araw at nagpahinga sa ilalim ng punungkahoy at doon na rin niya kinain ang kanyang pananghalian. Nang siya ay muli niyang isinabit sa kanyang balikat ang sako. Nanatili pa rin siyang nag-iisa sa kanyang paglalakbay. Mataas pa rin ang araw kaya naniniwala siya na makakarating siya sa kanyang pupuntahan. N
|
|
Inilipad si Persiyus ng kanyang mga sandalyas na may pakpak. Nainip siya sa kanyang pagbabalik. Ibig niyang marating agad ang palasyo ni Polidiktis upang maihandog sa hari ang ulo ni Medusa. Ibig din niyang matiyak kung ligtas sa kapangyarihan ng hari ang kanyang ina. Ngunit may ibig pang ipagawa sa kanya ang mga diyos. Binigyan siya ng mga sagabal. Pinaihip nang malakas ang hangin at ibinuhos ang ulan. |
|
O! maningning na Diyos Espiritu Santo Ilawan Apo[1] ninyo ang pag-iisip ko Nang maging tapat sa pagsasalaysay ko Ng kasaysayan ng isang tao. |
The Kingdom of Mount Dliyagn is set in the mountainous regions of the Zamboanga Peninsula, which is drained by a straight river whose bottom is lined with porcelain and beads of gold, and whose banks are bordered by flowering plants. Datu Pomb'nwa, his wife Bayslaga, and their young daughter rule the kingdom. They live in an eight-room mansion with furniture made of gold. |
|
Noon daw kauna-unahang panahon ay walang anumang bagay sa daigdig kundi langit at dagat lamang. Ang bathala ng langit ay si Kaptan. Ang bathala ng dagat ay si Magwayen. Si Kaptan ay may isang anak na lalake- si Lihangin. Si Magwayen naman ay may isang anak na babae- si Lidagat. Pinagpakasal ng dalawang bathala ang kanilang mga anak at sila’y nagkaanak naman ng apat na lalake- sina Likalibutan, Ladlaw, Libulan, at Lisuga. |
Ito’y magandang alamat ng paru-paro at bulaklak. Noong unang panahon sa daigdig o kaharian ng mga halaman ay malungkot ang mga bulaklak. Hindi katulad ng mga punong-kahoy na kasuyo ang hangin, ng ibang halaman na iniibig ng bubuyog, ng mga tao at mga hayop na may kanya-kanyang asawa o kasintahan, ang bulaklak ay nangungulila pagkat walang matatawag na kalaguyo. |
|
Kapag may paglalaho o eklipse, ang mga tao sa Lanaw at Kotabato ay nangasisigawan. Hinahampas nila ang mga lata at bakal upang magkaingayan. Ito’y upang mawala raw agad ang eklipse. |
There are two fables, the one in Japan and the other in the Philippine Islands, which have many traits in common, and the intercomparison of which may perhaps be of some interest to Ethnologists. |