Two Eastern Fables / Dalawang Pabulang Silanganin - Page 11 of 15

The Tagal tale exists in the Bisaya Islands too, with few modifications.  We do not know if there is another analogue in the Malay Archipelago, in Sumatra or in Java.  If there is, a comparison with the Tagal version would throw perhaps more light on its origin.  For the moment we shall satisfy our curiosity by making an analysis and drawing some deductions suggested by a strict intercomparison of both tales.

Mayroon din sa mga Pulo ng Bisaya ng kuwentong Tagalog na ito kahit may kaunting pagkakaiba.  Hindi naming malaman kung ito ay may iba pang kahawig sa Kapuluan ng Malaya, sa Sumatra o sa Haba.  Kung mayroon man, ang pagtutulad sa kuwentong Tagalog ay makapagbibigay ng liwanag tungkol sa pinagmulan.  Samantala’y masisiyahan muna tayo sa isang pagsusuri at pagbibigay ng ilang pasiyang magbubuhat sa isang masusing pagtutulad sa dalawang kuwento.

The beginning of both is the same, except that the Japanese has a crab instead of a tortoise.  This change is vpiece of toasted rice-cakeery important.  I was told, when I was in Japan, that the tortoise was with the Japanese people a symbol of eternity or something sacred, holy, etc., which may be suggested by the Chinese civilization.  This is not the case with the Tagal, which sees in the tortoise a poor little innocent thing, but artful in its way, rather to be pitied than admired or respected.  But there is in the Philippines a superstition also, that if somebody puts his foot on a tortoise, the sole of the foot will burst into many lines.  Perhaps it is a pious superstition to prevent naughty children from stepping on poor slow walking tortoise.

Magkahawig ang simula ng dalawang kuwento, lamang ay alimango ang sa Hapon at hindi pagong.  Mahalaga ang sa pagbabagong ito.  May nagsabi sa akin nang ako’y nasa Hapon na ang pagong sa mga tao roon ay isang tanda ng kawalang-hanggan o kaya’y tanda ng isang bagay na kagalang-galang, banal, at iba pa, na maaaring may kinalaman ang kabihasnang Intsik.  Hindi ganito sa mga Tagalog.  Ang tingin nila sa pagong ay isang kaawa-awa, maliit at walang malay na bagay, ngunit maingat sa pamamaraan, higit na kinaaawaan kaysa hangaan o igalang kaya.  Ngunit mayroon din sa Pilipinas na isang pamahiin na ang sinumang tumapak sa pagong ay magkakaroon ng bitak-bitak sa paa.  Ito marahil ay isang makalumang pamahiing ikinalat upang masaway ang pagtapak ng mahaharot na mga bata sa kaawa-awa’t mabagal-lumakad na mga pagong.