Kabanata 24: Pakikipaglaban Kay Osmalik

296   Dumating ang araw ng aking pag-alis,
sino ang sasayod ng bumugsong sakit?
Dini sa puso ko'y alin ang hinagpis
na hindi nagtimo ng kanyang kalis?

297   May sakit pa kayang lalalo ng tindi
sa ang sumisinta'y mawalay sa kasi?
Guni-guni lamang 'di na ang magyari,
sukat ikalugmok ng pusong bayani.

298   O nangag-aalay ng mabangong suob
sa dahilang altar ni Kupidong diyos,
sa dusa ko'y kayo ang nakatatarok
noong mangulila sa Laura kong irog!

299   At kung 'di sa luhang pabaon sa akin,
namatay na muna ako bago ko naatim;
dusang 'di lumikat hanggang sa dumating
sa Bayang Krotonang kubkob ng hilahil.

300   Kuta'y lulugso na sa bayong madalas
ng mga makinang talagang pangwalat,
siyang paglusob ko't ng hukbong akibat,
ginipit ang digmaang kumubkob sa s'yudad.

301   Dito'y ang masidhing lubhang kamatayan
at Parkas Atropos ay nagdamdam-pagal
sa paggapas nila't pagkitil ng buhay
ng naghihingalong sa dugo'y naglutang.

302   Makita ng piling Heneral Osmalic
ang aking marahas na pamimiyapis,
pitong susong hanay na dulo ng kalis,
winahi ng tabak nang ako'y masapit.

303   Sa kaliwa't kanan niya'y nangalaglag
mga soldados kong pawang mararahas;
lumapit sa aking mata'y nagniningas,
Halika, aniya't kita ang maglamas.

304   Limang oras kaming hindi naghiwalay
hanggang sa nahapo ang bato ng tapang;
nagliksa ang langit nang aking mapatay ...
habag sa gererong mundo'y tinakhan.

305   Siya nang pagsilid ng pangingilabot
sa kalabang hukbong parang sinasalot
ng pamuksang tabak ni Menandrong bantog.
Ang kampo't biktorya'y napaaming lubos.

306   Tagumpay na ito'y pumawi ng lumbay
ng mga nakubkob ng kasakunaan;
panganib sa puso'y naging katuwaan,
ang pinto ng s'yudad pagkadaka'y nabuksan.

307   Sinalubong kami ng haring dakila,
kasama ng buong bayang natimawa;
ang pasasalamat ay 'di maapula
sa 'di magkawastong nagpupuring dila.

308   Yaong bayang hapo't bagong nakatighaw
sa nagbalang bangis ng mga kaaway,
sa pagkatimawa ay nag-aagawang
malapit sa aki't damit ko'y mahagkan.

309   Sa lakas ng hiyaw ng Pamang matabil,
bibang dugtung-dugtong ay nakikisaliw;
ang gulong Salamat, nagtanggol sa amin!
dininig sa langit ng mga bituin.

310   Lalo na ang tuwa nang ako'y matatap
na apo ng hari nilang nililiyag;
ang monarka nama'y 'di munti ang galak,
luha ang nagsabi ng ligayang ganap.

311   Nagsiakyat kami sa palasyong bantog
at nangagpahinga ang soldadong pagod;
datapwa't ang baya'y tatlong araw halos
na nakalimutan ang gawing matulog.

312   Sa ligaya namin ng nuno kong hari,
nakipagitan din ang lilong pighati;
at ang pagkamatay ng ina kong pili,
malaon nang lanta'y nanariwang muli.

313   Dito naniwala ang bata kong loob
na sa mundo'y walang katuwaang lubos;
sa minsang ligaya't tali na'ng kasunod —
makapitong lumbay hanggang matapos.