Ang Mangga at ang Bakawan

Sa libis ng isang mababaw na ilog,
May mga bakawang pahanay ang ayos;
Sa kabilang pampang nama’y nakatanod
Ang puno ng manggang malago’t matayog;
At sa kanyang sangang nangaglaylay halos,
Daho’y dumidila sa matuling agos.

Minsan ay napansin ng manggang malabay
Na nangagtutukod ang mga bakawan;
Bahagi ng puno’y di nangasasayang
Pagka’t pati sanga ay sinusuhayan;
Ito namang manggang palalo’t mayabang,
Sa pagmamalaki’y ito ang tinuran:

Hoy, mga kasamang loob ay mahina,

Ano’t tila kayo’y nangababahala?

Gayong walang hangi’t panaho’y payapa,

Tukod na nang tukod. Kayo ba’y may sira?
Sagot ng bakawan: Mabuti na yata

Ang handang parati’t nagkakamit-pala.

Umismid ang mangga’t ang wika marahil,
Mga ugat niya’y hindi masusupil;
Ngunit nang dumatal doon sa pampangin
Ang dahas ng isang bagyong umaangil,
Ang manggang matibay kung ating malasin,
Ay agad nabuwal sa lakas ng hangin.

Ngayon, ang bakawa’y marahang nagsulit:
Kaibigang mangga, hayan ang nasapit –

Sa taas ng iyong mga panaginip.

Buong katawan mo’y nalublob sa putik;

Kaya alamin mong ang hampas ng langit,

Ay nasa gaya mong may palalong isip.