Isang Dipang Langit
Tula ni
Amado V. Hernandez
Ako’y ipiniit ng linsil na puno
hangad palibhang diwa ko’y piitin,
katawang marupok, aniya’y pagsuka,
Damdami’y supil na’t mithiin ay supil.
Ikinulong ako sa kutang malupit:
bato, bakal, punlo, balasik ng bantay,
lubos na tiwalag sa buong daigdig
at inuring kahit buhay man ay patay.
Sa munting dungawan, tanging abot-malas
ay sandipang langit na puno ng luha,
maramot na birang ng pusong may sugat,
watawat ng aking pagkapariwara.
Sintalim ng kidlat ang mga mata ng tanod,
sa pintong maysusi’y walang makalapit;
Sigaw ng bilanggo sa katabing muog,
anaki’y atungal ng hayop sa yungib.
Ang maghapo’y tila isang tanikala
sa kalakaladkad ng paang madugo,
ang buong magdamag ay lumambong luksa
ng kabaong waring lunga ng bilanggo.
Kung minsa’y magdaan ang payak na yabag,
kawil ng kadena ang kumakalansing;
sa maputlang araw saglit ibibilad,
sanlibong aninong iniluwa ng dilim.
Kung minsan, ang gabi’y biglang magulantang
sa hudyat-may-takas-at asod ng punlo;
kung minsa’y tumangis ang lumang batingaw,
sa bitayang muog, may naghihingalo.
At ito ang tanging daigdig ko ngayon –
bilangguang mandi’y libing ng buhay;
sampu, dalawampu, at lahat ng taon
ng buong buhay ko’y dito mapipigtal.
Ngunit yaring diwa’y walang takot-hirap
at di habang araw ang api ay api,
tanang paniniil ay may bayang gaganti.
At bukas, diyan din, aking matatanaw
sandipang langit na wala nang luha,
sisikat ang gintong araw ng tagumpay!