Ang Puso ng mga Dalaga - Page 2 of 3

Tumigil sila sa pagsasayaw at isa-isang lumapit sa punongkahoy.  Mayroon silang kinuha sa dibdib at ito’y isinabit sa mga sanga ng kahoy.  Pagkatapos nito, itinuloy nila ang sayaw.  Mahuhusay silang kumilos na parang mga puting alapaap na lumilipad sa ibabaw ng sodang alpombra.  Mag-umaga na, huminto sila at pumunta sa sapa na ang tubig ay parang pilak at doon sila naligo.  Samantala ang mga taga-gubat naman ay tumakbo palapit sa kahoy at kinuha ang isinabit doon ng mga dalaga at nagtago silang muli.

Pag-ahon ng mga dalaga sa sapa, sila ay masasaya.  Ngunit nang kukunin na nila iyon mga isinabit nila sa puno hindi na nila ito makita.  Hinanap nila sa paligid pero wala rin.

Ninakaw! Ninakaw! ang kanilang sigaw.  Mamamatay tayo dahil wala ang mga puso natin.  Ang kanilang iyak at ang mga panambitan ay narinig ng mga nagnakaw.  Isauli natin, sinabi noon mga naawa.  Kawawa naman, sabi ng isa.  Kailangan pabayaran natin, pahayag ng iba.  Lumapit ang isang binata sa mga baba at nagtanong.  Ano ang nangyari sa inyo?  Ninakaw ang aming puso na iniwan naming sa punong itong, ang sagot ng isang babae.  Ano? Puso ninyo, iniwan ninyo sa puno? ang tanong ng lalaki.  Oo, dahil kung kami ay naglalakbay sa malayong lugar, inilalabas naming ang puso upang hindi naming makalimutan ang oras.  Mga duwende ang kumuha ng puso ninyo, tugon ng lalaki.  Maawa kayo sa amin.  Tulungan ninyo kami, ang pagmamakaawa ng mga babae.

Hintay kayo. . . hahanapin ko ang mga duwende. . . . babalik ako kaagad, sabi ng lalaki.

Nag-usap-usap ang mga taga-kuweba.  Sabi nila:  Kung ang mga babae ay papayag na tumira sa lupa ng isang taon, ibibigay natin ang mga kinuha natin.  May mga sumang-ayon:  Mabuting kaisipan iyan, ang sabi naman ng iba.

Bumalik ang lalaki sa kinaroroonan ng mga babae.  Naroon sa mga duwende ang mga puso ninyo.  Kaya lang, isasauli daw nila sa inyo kung kayo ay payag na tumira dito sa amin sa loob ng isang taon.  Mabuti pa ang mamatay kaysa tumirang buhay dito, sabi ng isang babae.  Dapat sumang-ayon tayo sa kanilang hinihingi,  tugon ng isa, ito ang ating kapalaran.  Ang isang taon ay katapusan.

Lumabas ang mga lalaki na dala ang mga kinuha nilang mga puso.  Isa-isang ibinalik nila ito sa mga babae, at bawat isang babae naman ay natutwang kinuha ang kanilang puso at ipinasok sa kanilang dibdib.

Masaya ang mga taga-Lupa dahil ang bawat isa sa kanila ay may makakasamang isang dalaga.  Dinala nila ang mga babae sa kuweba ngunit nagreklamo ang mga ito.  Mamamatay kami kapag tumira dito sa kuweba.  Kaya sa mga bahay sila nanirahan, masaya ang buhay nila.  Dumaan ang mga araw.  Mabilis ang takbo ng panahon; dumating at lumipas ang mga buwan.  Hindi maglalaon at darating na ang buwan ng Mayo, sabi ng mga babae sa mga lalaki.  Pagdating ng Mayo, sa pagbibilog ng buwan, dadalawin natin ang punong sinabitan naming ng mga puso naming noong isang taon.  Pumayag ang mga lalaki bilang alaala ng mapalad na taon nila.  Noong gabing iyon nang magbilog ang buwan, nagsama-sama sila sa pagdalaw sa puno. Nang sila’y papalapit na sa punong kahoy nakita ng mga lalaki ang mga gintong bungang nakasabit sa mga sanga. Ano iyan? ang tanong ng mga lalaki.  Iyan ang mga bungang kahoy sa buwan, sagot ng mga babae.